Ciemno, zimno i do domu cholernie daleko

I urlop w PL mi się przesunął o tydzień...

Mam dość mrozów. Wczoraj podobno były kolejki do przerębli (więcej na ten temat tu i tu), bo ludność tutejsza w dniu Chrztu Pańskiego, przypadającego tu na 19 stycznia zanurza się trzykrotnie w stawach, jeziorach czy rzekach, z dostępem do wody wyrąbanym w kształcie krzyża. Ja się na łyżwy z dzieckiem wybrać nie mogę, o przeręblach nie wspominając. Nie mówiąc już o tym, że przy -20 moje oskrzela odmawiają współpracy.

Rano jest ciemno. Albo jest ciemno i chmurzasto (wtedy latarnie są wyłączane w połowie drogi do przedszkola) albo po prostu ciemno, a niebo nad Kremlem przybiera barwę szkarłatną (wtedy oświetlenie uliczne gaśnie, kiedy wychodzimy z domu). W momencie otwarcia drzwi klatki na ulicę czuję się jak... jak latem, kiedy się wskakuje pod lodowaty prysznic albo do zimnego jeziora prosto z rozgrzanego samochodu. Na pocieszenie mam fakt, że po południu mogę rozkoszować się światłem dziennym przez całą drogę z pracy do przedszkola. Bo z przedszkola do domu już nie.

Małżonek otrzymał w prezencie norkową uszankę. Taką najbardziej klasyczną, bo w takiej mu było najbardziej do twarzy. Jego mama stwierdziła, że wygląda jak prawdziwy Rusek. Ale przynajmniej mu nie zimno...

Ja jestem twarda, ale zaczynam mieć dość.