poniedziałek, 26 października 2009

Ludzie i dorośli!

- No, przecież człowiek może pójść sobie czasem na spacer tam, gdzie mu się podoba!
- Ale ty nie jesteś człowiekiem! Ty jesteś dzieckiem! A dzieci robią to, co im każą dorośli!

To wolne tłumaczenie fragmentu rozmowy między Braciszkiem i Freken Bok, która się nim opiekuje. Na szczęście jest Karlson...
W Polsce Karlsona znają tylko prawdziwi wielbiciele twórczości Astrid Lindgren. W Rosji zna go każdy, między innymi dzięki znakomitej kreacji Sparkatkusa Miszulina w filmie "Braciszek i Karlson, który mieszka na dachu" i w przedstawieniu w Teatrze Satyry, które miałyśmy przyjemność oglądać. Z innym aktorem w roli głównej... Poza tym nie ma chyba dziecka w Rosji, które nie widziałoby tej bajki:



A na spektakl trafiłyśmy przypadkiem. Mianowicie pomerdałam daty naszych biletów do cyrku, i zorientowałam się jakieś 12 godzin PO przedstawieniu. A obiecałam dziecku, i to nie tylko własnemu. Pobiegłam więc czym prędzej rano do kasy teatralnej, żeby nabyć bilety na COKOLWIEK. I udało się - udało się trafić właśnie na przezabawną, wciągającą adaptację ulubionej książki mojego dzieciństwa. Niegrzeczny Karlson rzucał poduszkami w widownię, ze sceny padały pytania, na które dzieci odpowiadały z całym zaangażowaniem. Moje też, chociaż matka, zaaferowana akcją, nie pamiętała o tłumaczeniu...

piątek, 23 października 2009

Słów kilka

Wieści z frontu dwujęzyczności: w przedszkolu będzie przedstawienie. Młoda zna wszystkie role wszystkich dzieci i potrafi je fonetycznie powtórzyć z zachowaniem właściwej intonacji zdaniowej. Ni cholery nie rozumiejąc, co mówi :)

Przepytałam ją dziś z przedszkolnych słówek: umie nazwać wszystkie przedmioty w sali, w sypialni, na placu zabaw i większość czynności. Konsekwentnie jednak odmawia mówienia po rosyjsku w domu i bawienia się z obcymi dziećmi, jeśli nie ma gwarancji, że one mówią po polsku.

Ciekawa jestem, kiedy osiągnie biegłość porównywalną do "języka dla tatusia".
Otóż na wieść, że za dwa tygodnie dołączy do nas tatuś (na dłuuuugo) Młoda powiedziała:
"To poinformuj go, że zawetowałam leżakowanie. A Zachar mi w tym zawtórował. Przekaż mu też, żeby mi przywiózł jakąś inspirującą encyklopedię, najlepiej o recyklingu. I żeby się dowiedział, jaka jest różnica między mandatem poselskim i takim za złe parkowanie".
Do mnie to dziecko mówi po ludzku. Być może zniża się po prostu do mojego poziomu....

PS. No dobra, to nie było wszystko w jednym zdaniu. I nawet nie jednego dnia. Ale było, tak samo jak tekst, że "ptaszki skonkludowały, że się wykąpią w kałuży". I jeszcze parę innych. Zwykle w kontekście tatusia właśnie...

czwartek, 22 października 2009

Muzeum wojskowe na Pokłonce

W Parku Pobiedy znajduje się muzeum II wojny światowej. Jeśli zajrzycie do tej notki, zobaczycie na zdjęciach olbrzymią kolumnadę. Mieści ona właśnie muzeum, do tego pałac ślubów, restaurację i salę konferencyjną. Kolekcja wojenna zajmuje też część parku, wejście tam jest płatne oddzielnie, co bardzo nas ucieszyło - jednak zaliczenie wystawy techniki wojskowej i ekspozycji pod dachem jednocześnie mogło być zbyt męczące.



Dzieciak miał więc radochę. Pantery i T-34, pancerniki, gaziki, mercedesy i volkswageny, całe miasteczko wkopane w ziemię, słynne katiusze (ja długo byłam przekonana, że piosenka "Rozkwitały jabłonie i grusze" jest właśnie o wyrzutni rakiet) i lotnictwo. Wierzyć się nie chce, że takie malutkie, kruche samolociki zniszczyły warszawską Starówkę, a takimi samymi alianci  zrównali z ziemią Drezno. Czołgi są mocne, "Czterech pancernych" widział każdy i wie, jak to ustrojstwo działa i co może. A bombowce... takie zabawkowe się wydają :(

środa, 21 października 2009

Kochany Święty Mikołaju!


Kochany Święty Mikołaju! 
Przynieś mi proszę samolot sterowany (bo wujka już nie mogę naciągać, skoro mi kupił samochód),
i jeszcze żołnierzyki z armatami, i lotnisko z Lego, i taki duży motor na akumulator, i całą kolekcję matchboxów.
I mundur żołnierzowy, najlepiej piechoty amerykańskiej, i glany. Mundur mama mówi że ma być w rozmiarze 116 albo 122, a glany - 29.
Byłam bardzo grzeczna przez cały rok i nawet raz założyłam rajstopki!


Dziewczynka, prawie pięcioletnia.


Nowoczesność w domu i zagrodzie

Ci, którzy zapozanli się z tą notką, mogą trwać w mylnym przekonaniu, że postęp technologiczny nie dotarł do rosyjskiej stolycy. Otóż dotarł, i to dużo wcześniej, niż w inne regiony świata. Na dowód takie oto zdjęcie:
(pochodzące ze strony http://www.mohovoy.ru/altmoscow/pamyatnik.htm)
Już w 1925 roku rzeźbiarz Andrieew uwiecznił "Robotnika-wynalazcę", piszącego smsa do swojej ukochanej....

niedziela, 18 października 2009

Nastaje czasem taka chwila w życiu kobiety...

... kiedy stwierdza, że nie ma co na siebie włożyć. Albo że potrzebuje poprawy humoru. Albo... no, cokolwiek. Na przykład nie chce jej się gotować, a dziecko marudzi, że chce klopsiki szwedzkie. Więc jedzie kobieta do najbliższego centruma, w którym podają wspomniane klopsiki (centra z klopsikami są tu trzy). Nazywa się toto Mega Belaya Datcha i wygląda jak... wygląda jak... nooo...




Nooo... wyobraźcie sobie dwie warszawskie Arkadie postawione jedna na drugiej. I pomnożone razy cztery. IKEA, Auchan, Stockmann, Obi, Decathlon, Media Markt, Imax, Cosmic, MVideo i jakieś 300 sklepów w mallu. Po dwóch stronach ruchliwej trasy, ze szklanym mostem przezeń przerzuconym. Z krytym lodowiskiem. Z szatnią przy niektórych wejściach, żeby nie trzeba było kurtek ze sobą targać.


Jak już sobie to piekło wyobrazicie, to takie są w Moskwie trzy. I kilkadziesiąt "zwykłych Arkadii". Nic, tylko robić zakupy :)


No, jest jedno małe "ale". Popularnie stosowany przelicznik złotówka-rubel to 1:10. Ale sukienka z H&M ma na metce napisane: 70 pln, 1100 rubli.
No cóż. Następnym razem będę poprawiać sobie humor w styczniu. Będę wtedy w PL :)

sobota, 17 października 2009

Kwa-kwa Park

Moskwa nie ma chyba szczęścia do aquaparków.

W Kielcach pierwszy basen z rurą wybudowano, kiedy jeszcze chodziłam do liceum. Dziś każda dzielnica Warszawy ma własną pływalnię, a prawie w każdej jest zjeżdżalnia i jacuzzi. Kraków, Wrocław i Gdańsk poszczycić się mogą prawdziwymi pałacami wodnej rozrywki.

Tu po tragedii w 2004 roku, kiedy zawalił się dach aquaparku i zginęło 28 osób - chyba po prostu mało kto odważa się projektować takie obiekty. W każdym bądź razie wiem, że istnieją i są dostępne dla ludzi z ulicy dwa: jeden w samej Moskwie, z opinii na forach wynika, że badziewny, a drugi 1km od MKAD, opinia z dzisiejszej wyprawy - może być.

Bardzo miła niespodzianka: ze względu na niezakończony remont saun i wyłączenie części atrakcji (a basen był przez miesiąc zamknięty właśnie dlatego, że były montowane nowe urządzenia) wejście kosztuje o połowę mniej, niż normalnie (czyli ok. 55 pln za dwie godziny w weekendy do 18). Kolejna miła niespodzianka: dzieci o wzroście do 120 cm lub wieku do 4 lat wchodzą gratis :)



W sumie nic dziwnego, bo nie ma dla nich za dużo atrakcji. Aquapark składa się z placu zabaw dla maluchów (taki, jak w Gdańsku na zewnątrz, parę zjeżdżalni i mnóstwo pokręteł, którymi można samemu regulować siłę fontann i biczy), jednego jacuzzi (ale za to jest wielkie), 6 rur dla ludzi w wieku powyżej 8 lub powyżej 10 lat i jednego basenu z morską falą. Jest jeszcze część z saunami i leniwą rzeczką, ale - jak mówiłam - chwilowo nieczynna. Do tego restauracja, całkiem przyjemna, ale dość droga (miska niedobrego spaghetti czy średniej wielkości margherita po 350 rubli, głupia cola 0,25 - 120 rubli), i barek. Zarówno w restauracji, jak i w barku serwowany jest allkohol, co wydaje mi się w takim miejscu niedopuszczalne. Ale przynajmniej czas spędzony w restauracji nie jest wliczany w czas spędzany w wodzie.

Co ciekawe, aquapark stanowi część... centrum handlowego. I trzeba po tym centrum chwilkę się pokręcić, zanim się do niego trafi.

(zdjęcie: www.maximahotels.ru)

piątek, 16 października 2009

Piwo, Klin i choinka

Klin jest z wielkiej litery i to wcale nie pomyłka. Podobno piwo jest najlepszym klinem na kaca. Zwłaszcza piwo z Klina :)
Już wyjaśniam.
Klin to miasteczko 70 km na północ od Moskwy, na trasie do Sankt Petersburga. Słynie z muzeum Piotra Czajkowskiego. A także z browaru, który tam zbudowano w 1975 roku. Podobno do tego browaru w ZSRR były dwie marki piwa: piwo "jest" i piwa "nie ma". Albo "Żigulowskie" (tak, wiem, jak to brzmi po polsku, ale naprawdę jest taka miejscowość w Rosji, nie ma nic wspólnego z problemami układu pokarmowego, a opórcz piwa produkowano tam samochody). Wracając do tematu, powstała receptura piwa "Klinskiego", potem browar został wykupiony przez międzynarodowy hodling, poza "Klinskim" produkuje kilka innych marek, i nawet widziałam jak :)

Oprócz piwa w Klinie robi się szkło architektoniczne i szklane ozdoby choinkowe. Powstało nawet muzeum ozdób choinkowych, które naprawdę GORĄCO POLECAM. W październiku goście indywidualni mogą jeszcze zwiedzać je w niedziele do 13, później już tylko zorganizowane wycieczki, a wszystkie terminy do końca grudnia są zajęte... Nic dziwnego: można tam zobaczyć nie tylko kolekcję bombek, ale też jak te bombki są wydmuchiwane i malowane, bo muzeum jest częścią fabryczki.

Podobały mi się balony zrobione z bombek i szklanych rureczek, upamiętniające wyprawę Mendelejewa (wyruszył na swym aerostacie właśnie z Klina), małe samolociki z lat czterdziestych, samochodziki z pięćdziesiątych i kukurydza z czasów Chruszczowa.

I wiele, wiele, wiele choinek. Boże Narodzenie w październiku - a czemu nie :) W tym muzeum często urządzane są przyjęcia, i jeśli ktoś marzył, żeby ślub odbył się 25 grudnia, a z jakiegoś powodu mu się nie udało - to wesele można wyprawić w Klińskim muzeum :D

W sklepie firmowym wydałam kupę kasy, i oczywiście najdroższą bombkę stłukłam w metrze :(

poniedziałek, 12 października 2009

Samotność w tłumie

We dwie jest nam tu dość dobrze. Młoda chodzi do przedszkola z poczucia obowiązku, ale ma tam kumpli (mamo, nie lubię nowego przedszkola, ale tam są moi przyjaciele, więc nie chcę chodzić do innego). Poza tym można czasem spotkać dzieciaki z naszego wieżowca na placu zabaw, który jednak zwykle po 17 (kiedy wracamy z przedszkola) świeci już pustkami.

Gorzej ze mną. W mojej pracy raczej nie przenosi się stosunków służbowych na prywatne i nie nawiązuje przyjaźni. Każdy ma swój pokój i siedzi tam sobie sam, od czasu do czasu spotykając się z kolegami z sąsiednich pomieszczeń na naradzie u szefa. Może kwestia wyścigu szczurów, może zawodowej nieufności.
W domowym wieżowcu - nie znam nawet sąsiadów z piętra, choć w windzie mówimy sobie "dzień dobry".

Byłam przekonana, że jako otwarta, komunikatywna osoba znajdę szybko nowe koleżanki i będę miała z kim pić kawę (bo przecież przyjaciele i rodzina zostali 1500 km na zachód). Myliłam się. Niełatwo jest tu znaleźć nowe koleżanki...

Życie z dzieciakiem w Moskwie jest... samotne.

Przerwa w odchamianiu

Uznałam, że cotygodniowe wypady do teatru robią się zbyt męczące. Że za chwile przestanie to być święto, że zaczniemy się nudzić, że repertuar się skończy (w to akurat szczerze wątpię, ale co tam). Do 24 października, kiedy to idziemy do cyrku na prospekcie Wernadskiego (drugi stały cyrk moskiewski) robimy sobie przerwę. A potem się zobaczy.

Poza tym uznałam, że powinnam jednak dostosować formę do wieku mojej latorośli (ostatnio zapytałam, jaki jest sugerowana dolna granica wieku widowni, usłyszałam, że 6-7 lat, i bez wahania poprosiłam o bilet dla Młodej, lat 4 i 9 miesięcy). Dziecię za każdym razem pyta "mamusiu, przyjdziemy tu jeszcze?", ale mnie, na przykład, ostatnie przedstawienie nie zachwyciło.

Byłyśmy w Rosyjskim Akademickim Teatrze Młodzieżowym na "Czarodzieju ze Szmaragdowego Miasta" (spektakl na podstawie powieści o tym samym tytule, opartej na "Czarodzieju z Krainy Oz"). Sam teatr - na placu Teatralnym, przy wejściu do Teatru Wielkiego, barokowe wnętrza, kryształowe żyrandole, zielony plusz... I - zgrzytnęło mi - na scenie bardzo uniwersalne dekoracje w stylu lat 90-tych: metalowe konstrukcje z geometrycznym papierowym wzorem. I remiksy popularnych przebojów jako podkład dźwiękowy. I Lew przypominał dresiarza :)


A może ja po prostu nie lubię teatru dramatycznego - Młoda przecież, mimo, że przeciągała się, kładła, wierciła, jadła mentosy - chciała przyjść jeszcze raz...

Dla wtajemniczonych: czy wydaje Wam się, że obgadywanie obecnych na widowni dziewcząc i ich strojów (podoba mi się tamta sukienka - a mnie bardziej tamta - a ta dziewczynka ma ładne warkoczyki) stanowi jakiś niewielki krok w kierunku zrezygnowania przez Młodą z granatowych spodni i białej męskiej koszuli podczas naszych wypraw kulturalnych?

Zdjęcie: www.ramt.ru

Jesień

Najbardziej z licznych moskiewskich parków spodobał mi się jeden: Park 50-letija Oktiabria, czyli 50-lecia Października (czerwonego, gdyby ktoś miał wątpliwości). Stosunkowo niedawno wyremontowany, jest czyściutki, schludny, zaopatrzony w znakomite place zabaw. Wychodzi się doń prosto z metra, i tylko w tym jednym miejscu (przy wyjściu z metra) znajduje się stoisko z badziewiem i balonikami na hel. Jednakowoż baloniki na hel są tu chyba najtańsze w Moskwie, bowiem za serduszko ze Spidermanem zapłaciłam byłam równowartość 15 pln (na takim Placu Rewolucji - obok Czerwonego - podobne serduszko kosztuje trzykrotnie więcej).

Place zabaw mają tartanową nawierzchnię, są zadbane, huśtawki na nich działają, jest ich kilka i są przystosowane dla dzieci w różnym wieku. Alejki nadają się do jazdy na rolkach i hulajnogach. Kasztanów i żołędzi - zatrzęsienie, jak też i różnokolorowych liści.

Nie ma fontann... ale o tej porze roku i tak nie byłyby włączone. Nie ma kawiarni ani restauracji. Nie ma helikopterków na żetony, batutów (200 rubli za 5 minut w konkurencyjnych parkach), dmuchanych zamków, budek z hot-dogami. Są ławeczki.

Bardzo nam się tam spodobało, tylko przemarzłyśmy doszczętnie.
Nic to, udałyśmy się później na pizzę w jednej z miłych międzynarodowych sieciówek (NB w łazience tej sieciówki z głośników donosi się lekcja włoskiego: vino bianco, per favore :)
A potem poprawiłyśmy gorącą czekoladą z kulką lodów (ja) i blinem z miodem (Młoda) w sąsiedniej Szokoładnicy (http://shoko.ru/moskva/).

Lubię jesień.

wtorek, 6 października 2009

Kopciuszek

Nieustająco cieszy mnie życie kulturalne Moskwy. Pieję z zachwytu, kiedy kolejny raz okazuje się, że na to przedstawienie owszem, ale za dwa miesiące, bo już nie ma biletów. Uwielbiam kilometrowe kolejki do szatni, w których ludzie, nie zdając sobie z tego sprawy, nucą muzyczny motyw przewodni spektaklu.

Tak, wiem, w Warszawie też są teatry. Wiem, i dla dzieci są. Guliwer, Lalka i Baj. Pana Kleksa grają (grali?) w Romie. Ale w Warszawie na przedstawienia dziecięce chodziłam dla dziecka. Tu - chodzę dla siebie. Nawet, jeśli w tytule jest klasyczna bajka, to nie tylko Młoda jest zachwycona. W czym tkwi paradoks? Na czym polega tajemnica "Kopciuszka" w Teatrze Operetty, że ryczałam jak bóbr przez dwie godziny, nie bacząc na kunsztowny makijaż, który zrobiłam przed wyjściem?


Może to atmosfera święta. Może to dekoracje, stroje, gra aktorów (ach, stary, śmieszny, dobry Król, ach, zakochany chłopiec, wredna Machocha). Może to wstrząsająca muzyka, grana na żywo, przez prawdziwą orkiestrę symfoniczną - teatr muzyczny w końcu zobowiązuje. Może wspomnienia z dzieciństwa - innych, cudownych, mądrych, dobrych - przedstawień, książek, bajek.

Może... może przypomnienie, że "życie to nie tylko znajomości... żadne znajomości nie pomogą, jeśli nie jesteś - dobry". Że warto wierzyć w cuda. I... dzięki takim spektaklom - powraca wiara, że cuda się zdarzają. Nie tylko w baśniach.

Tu można posłuchać, a przy odrobinie szczęścia (kodeki) nawet obejrzeć fragmenty przedstawienia.
Zdjęcie pochodzi z: http://www.mosoperetta.ru

poniedziałek, 5 października 2009

Wersal Podmoskowia

Tak podobno nazywano rezydencję w Archangielskoje, należącą do Golicynych i Jusupowych. Rezydencja jest, faktycznie, wspaniała. Ogród wzorowany był na parku w Peterhofie, i mimo mody na ogrody w stylu angielskim - nie zmieniono go. Warto pojechać, uzbroiwszy się w cierpliwość, bo korki straszliwe. Od stacji metra do muzeum dzieliło nas może 30 km, pokonywałyśmy je jednak na marszrutce półtorej godziny. To samo było w drugą stronę.

Z ciekawostek - marszrutka okazała się tańsza, niż autobus komunikacji miejskiej, o całe 10 rubli (ok. 1 pln). Zwykle jest odwrotnie...

Było też mnóstwo młodych par, tak, że można robić przegląd mody ślubnej. I charakterków, bo były i zwiewne delikatne dzieweczki, mdlejące w objęciach wybranków, i solidne damy rozkazujące całemu otoczeniu. Ale to akurat nie jest specyfika tego parku, bo w każdym ładniejszym miejscu sukien ślubnych jest od licha i trochę, zwłaszcza w soboty.

Młodej chyba bardziej spodobałoby się położone tuż obok muzeum techniki wojskowej, ale nie zatrzymałyśmy się tam, bo ja troszkę zmarzłam, a dziecię nie prosiło.

Co do samej rezydencji: na tym samym terenie mieści się sanatorium. O ile się nie mylę, niegdyś do parku wchodzono za biletami, z których zwolnieni byli kuracjusze. Teraz gospodarze uzdrowiska otworzyli własną stronę internetową (różnią się końcówką: .ru albo .org), która wygląda bardzo podobnie do oficjalnej strony muzealnej, i wprowadzili WŁASNE BILETY dla osób z zewnątrz, mimo, że nie wydają zarobionych w ten sposób pieniędzy na np. odnawianie parkowych rzeźb. Bardzo jestem ciekawa, jak problem ten zostanie rozwiązany.




piątek, 2 października 2009

Dyplomacja w XIV wieku

Fajnego mieliśmy przewodnika w autokarze, więc znów będzie trochę o Riazani, i znów trochę o Dymitrze Dońskim.
Otóż Kulikowo Pole, na którym rozegrała się kluczowa dla rosyjskiej historii bitwa, znajdowało się na granicy ówczesnego księstwa Riazańskiego, gdzie panował miłościwie Oleg Riazański (localsi mówią Oleh, z dźwięcznym h). Mamaj, szef tatarów, dogadał się z litewskim Jagiełłą i z Olegiem, że Dymitrowi, księciu Moskiewskiemu, napsują krwi. Tyle tylko, że jakoś cieńko mu poszło to dogadywanie się. Olegowi wcale się nie podobało, że trzy kwiożerczo nastawione armie zbliżają się do jego miasta.

Do Mamaja posłał więc posła z obietnicą, że riazańskie wojska dołączą do Mamaja nad Donem, zapłacił daninę i poprosił o przejście wzdłuż granicy księstwa, coby koniki mu miasta nie zbrukały.

Do Dymitra posłał więc posła z informacjami o aktualnych ruchach Mamaja.

A do Jagiełły posłał przewodników, żeby mu pokazali, jak na skróty dotrzeć do Mamaja. Skróty były tak znakomite, że Jagiełło spóźnił się o dobę :)
Riazańscy żołdacy walczyli zaś po ruskiej stronie. Wtedy ludzie byli mniejsi niż dziś, więc 50 kg rycerza wciągnęło na siebie 50 kg zbroi i poszło w pole. Pole to dość myląca nazwa, bo były tam i laski, i rzeczki, i głębokie jary, więc lekka konnica tatarska niezbyt dobrze dawała sobie radę. Rusini wygrali i od tamtego czasu zaczęli się jednoczyć wokół Moskwy.

Pies, Pawłow, poeta i ich miasto

Poeta Jesienin, i badacz kosmosu Cijałkowskij,  i kompozytor Agapkin (Wstawaj, strana ogromnaja) i podróżnik Siemionow-Tian-Szański, i konstruktor broni Makarow, i Pawłow razem ze swoim psem - wszyscy pochodzili z obwodu riazańskiego, leżącego jakieś 180 km na południowy wschód od Moskwy.

W samej Riazani byłam bardzo krótko, ale wiem, że mają fajny klasztor męski (tak, Siergij Radonieżskij maczał w tym palce) i fajny kreml (twierdzę miejską). Wiem też, że kiedy carewicz Aleksander (w przyszłości car Aleksander II) zwiedzał Riazań wraz ze swoim nauczycielem, NB znanym poetą, Żukowskim, w ramach poznawania ojczyzny, zachwyciły go riazańskie kobiety :) Mieszkał tu też znany satyryk Sałtykow-Szczedrin, który piastował urząd wice-gubernatora. Szybko jednak został zdjęty z funckji, bo nie pozwalał brać łapówek i defraudować pieniedzy publicznych.

A poza tym Riazań w XIII wieku leżała całkiem gdzie indziej, a obecna nazywała się Pieriejasławl Riazanski. Stara Riazań została wypalona najpierw przez któregoś z ruskich książąt, a potem przez tatarów, i popadła w ruinę - wioska istniała jeszcze w XIX wieku i nawet znaleziono tam skarb, a znalazcę - chłopa pańszyźnianego - car nargodził dziesięcioma tysiącami srebrnych rubli. Był to majątek, zważywszy, że krowa kosztowała rubla. Dziś w tym miejscu stoi tylko obóz archeologów, którzy wykopali tam więcej ciekawych rzeczy, niż w... Kijowie.



Zwiedziam za to w muzeum Jesienina w Konstantinowo, i każdemu, kto w Moskwie zatrzymał się na dłużej i nie wie, gdzie wyruszyć w weekend, polecam taką wycieczkę. Do obejrzenia jest śliczny barski dom z końca XVIII wieku, w którym mieszkała właścicielka wioski, zaprzyjaźniona z poetą, szkoła, do której Jesienin chodził, cerkiew, w którym jego rodzice brali ślub, i chata, w której mieszkali, byli oni bowiem prostymi włościanami. W domu baryni zachował się jej fortepian, jej komódka, jej zdjęcia i haftowane przez nią obrazki, wyposażenie domu Jesieninych dotarło do dnia dzisiejszego w stanie prawie nienaruszonym i wspaniale pokazuje, jak sto lat temu żył przeciętny chłop rosyjski.

I naprawdę pięknie jest w tym miejscu nad Oką, bo Konstantinowo leży na jej wysokim brzegu.