Gilarowski

Małżonek otrzymał od szefostwa książkę (kurczę, aż słownik ortograficzny trzeba było otwierać - liczba wyników w guglu sugerowałaby, że szefowstwo jest formą równie poprawną - ergo, nie należy bezgranicznie ufać Sieci - niby wiem, ale...). W każdym razie otrzymał. Książkę. Nazywa się "Moskwa i Moskwianie" (i znów do słownika zaglądałam - chciałam napisać Moskwicz, a to samochód... a taka ładna kalka z rosyjskiego). Książkę czytam ja, bo małżonek z racji poważnych ograniczeń czasowych i drobnych ograniczeń językowych woli wydruki ustaw ze strony sejmowej :P

Książka jest fenomenalna. Czytałam różne varsaviana, ale nie wiem, do czego to można porównać. Opublikowana w 1926 roku stanowi zbiór genialnych opisów stolicy końca XIX wieku, tych jej elementów, które znikały w oczach: Chitrowki, Zajauzia, wielkich bazarów i ich okolic, Moskwy podziemnej, Moskwy przestępczej, moskiewskiego półświatka. Bawią dziś dodawane na końcu każdego rozdziału uwagi, że dzięki władzy radzieckiej zlikwidowano te siedliska biedy, cwaniactwa i braku absolutnej higieny. To znaczy, faktycznie je zlikwidowano, ale uwagi wydają się być dołączane specjalnie, żeby spełniać jakieś wymogi narzucane przez wydawców, bo... autor z prawdziwą sympatią nieistniejące już klimaty opisuje.

Tom jest opasły, najprawdziwsza cegła, i znakomicie ilustrowany. Tej Moskwy już nie ma, została jednak obfotografowana, i liczne zdjęcia w charakterystycznej  sepii stanowią znakomity dodatek do lektury. Kiedy tylko zrobi się cieplej, pospaceruję sobie ulicami miasta z Gilarowskim w ręku, patrząc, jak się zmieniło przez 150 lat...

Jeśli ktoś nie ma możliwości czy ochoty poczytać sobie po rosyjsku, to zbliżone klimaty odnajdzie śledząc moskiewskie fragmenty przygód niejakiego Fandorina z książek Grigorija Czhartiszwili (aka Boris Akunin) :D

Szukając ilustracji do posta (to skan okładki książki) natrafiłam na ciekawy blog fotograficzny, m.in. o starej Moskwie.

Jak się z nim bliżej zapoznam, to go dodam do linkowni :)